มีหลวงพ่ออยู่วัดองค์หนึ่ง เป็นวัดกันดาร อยู่ติดสวน ติดท่ง ชาวบ้าน
มื้อวันพระชาวบ้านมาเฮ็ดบุญหลาย เต็มศาลาเลย หลวงพ่อเพิ้นกะฉันจนอิ่มเลย
โดยเฉพาะบักน้ำ ( คล้ายๆกับฟักแฟง แต่เนื้อนิ่มกว่า ) มักกินหลาย
พอชาวบ้านกลับเบิด เพิ้นกะปวดท้องถ่ายแลห่วบาดที่นี่ วัดกะบ่มีส้วม
เราเลยไปนั่งลี้ถ่ายในพุ่มบักน้ำสวนข้างวัด กะพอดีแม่ใหญ่เจ้าของสวนเราบอกหลานสาวไปเก็บบักน้ำมาต้ม ไปไว้ใส่จังหันเพล ซั่นติละ
เราบอกหลานว่า บักน้ำหน่วยใดมันเก็บได่ให่มึง เคาะเบิ้งก่อน คั่นมันดัง ป๊องๆ จั่งเด็ดเอา อีน้อยๆนั่นกะย่างไปเก็บบักน้ำให่แม่ใหญ่
พ้อหน่วยแรกกะเคาะเปอะๆ (คิดในใจ) มันบ่ทันแก่ บ่เอา เคาะอีกหน่วย ป๊องๆ
ใช่ใด่ เด็ดเอาใส่กะต้า เคาะหน่วยที่สาม ปุกๆ บ่ได่ อ่อนอยู่
เลยสิเคาะหน่วยที่สี่ เด้บาดนี่ มันผันบ่แม่นบักน้ำ แม่นหัวหลวงพ่อ
เราหันหลังนั่งถ่ายอยู่ อีน้อยๆนี่กะเคาะปองๆ บ่แน่ใจ เลยเคาะแฮงๆ
โป๊กๆๆ หลวงพ่อกะตื่นตกใจ แลนฟ้าวกลับวัด
อีน้อยๆนั้นกะตื่นคือกัน ฟ้าวแลนไปหาแม่ใหญ่ บอกว่า
“แม่ใหญ่ๆ บักน้ำแลนได่” ว่าซั่น จบ ซะละล่า