กาลครั้งหนึ่งมีพ่อตากับลูกเขยอาศัยอยู่ที่กระท่อม พ่อตาเห็นกระท่อมเก่ามากแล้ว หลังคากระท่อมก็รั่วจึงชวนลูกเขยไปเก็บใบตองมาทำเพิงกระท่อม ลูกเขยก็เป็นคนชอบแกล้งพ่อตา เมื่อไปเก็บใบตองลูกเขยก็จะแกล้งพ่อตาต่างต่างนานา ทั้งสองนั่งกินข้าวอยู่สักพักแล้วพ่อตาก็ขึ้นไปปีนต้นไม้เพื่อเก็บใบตอง ส่วนลูกเขยก็จะรอเก็บใบตองอยู่ข้างล่าง
พอเก็บใบตองได้เต็มตะกร้าหวาย ลูกเขยก็พูดขึ้นว่า “พ่อพ่อรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปยิงกระต่ายก่อน ( ปัสสาวะ )” แต่ที่จริงแล้วลูกเขยหนีไปเที่ยว พอตะวันเริ่มจะตกดินลูกเขยก็กลับมาและถือโอกาสตอนที่พ่อตาเผลอแอบเข้าไปซ่อนอยู่ในตะกร้าหวาย เมื่อพ่อตาจะกลับบ้านจึงร้องเรียกลูกเขยแต่ก็ไม่มีเสียงลูกเขยตอบกลับมา จึงหาบตะกร้าหวายกลับกระท่อม เมื่อถึงกระท่อมพ่อตาก็นอนพัก ขณะที่กำลังจะล้มตัวนอนอยู่ดีๆลูกเขยก็โผล่ออกมาจากตะกร้าหวาย พ่อตารู้สึกเจ็บใจมากแต่ทำเป็นไม่เห็น วันรุ่งขึ้นพ่อตากับลูกเขยก็ไปเก็บใบตองอีก แต่ครั้งนี้ลูกเขยเป็นคนปีนต้นไม้ พ่อตารอเก็บใบตองอยู่ข้างล่าง พ่อตาก็วางแผนที่จะแก้แค้นลูกเขยเหมือนที่ลูกเขยเคยทำกับตนแต่ลูกเขยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าพ่อตากำลังจะทำอะไร พอพ่อตาแอบเข้าไปอยู่ในตะกร้าหวายได้แล้ว ลูกเขยก็ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วร้องเรียกพ่อตา แต่พ่อตาก็ไม่ขานตอบ ลูกเขยจึงหาบตะกร้าหวายกลับบ้าน ขณะกำลังกลับบ้านลูกเขยก็แกล้งพ่อตาสารพัด ทั้งเตะ ถีบตะกร้าหวายทั้งที่รู้ว่าพ่อตาอยู่ข้างใน พอถึงหนองน้ำลูกเขยก็วางแผนแกล้งพ่อตาอีกโดยตะโกนขึ้นมาว่า “มีช้างเดินมากำลังจะเหยียบตะกร้าหวาย” ส่วนพ่อตากลัวว่าช้างจะมาเหยียบจึงดิ้นรนจะออกมาจากตะกร้าหวายจนพลัดตกหนองน้ำ ลูกเขยก็หัวเราะด้วยความพอใจที่ได้แกล้งพ่อตา และในที่สุดทั้งสองก็กลับกระท่อมพร้อมกัน
