หลายปีที่ผ่านมา มหาบัติ เพิ่นไปเลี้ยงงัว กับหมู่ อยู่ทางท่งนาพุ่นหละ กะฮ่อข้าวไปกินนำ ตกบ่ายคล้อย งัวกำลังเล็มหญ้า กำลังสิอ่วยเมือบ้าน บัดมี เมฆ มะลูดถูดเท่า เทิงลม เทิงฝน เทิงฟ้าฮ้อง แฮงคัก เพิ่นกับหมู่กะเลยพากันไปหลบฝน อยู่ข้างกอไผ่
ฝนที่ตกบัดเป็นฝนตกใหม่ ฝนยามเดือนห้า เดือนหก พายุลมแฮงคัก บักเห็บกะเลยตกบักหลาย (บักเห็บ หรือลูกเห็บ มักสิตกเฉพาะยามฝนตกใหม่ ปลายร้อนต้นฝน หรือยามมีพายุฤดูร้อน เป็นตาย่านคัก)
มหาบัติกับพวก กะเลยพากันเก็บกินบักเห็บอย่างม่วน เย็นดี กินไปกินมาผัดเริ่มอิ่ม พอเริ่มอิ่ม กะเริ่มคึดฮอดน้องอยู่บ้าน เหลียวไปทางบ้านฟ้ากะแจ้ง จ่างป่าง ฝนบ่เป็นตาสิตก อยากให้น้องได้กินบักเห็บนำ เพราะผู้เฒ่าเพิ่นว่า กินบักเห็บแล้วมันเป็นยา กะเลยพากันเก็บบักเห็บไปฝากน้อง เก็บใส่ก่องข้าว เต็มพ่อล่อ
หลังจากนั่นฝนกะเซาตก ใกล้สิค่ำพอดี กะเลยพากันไล่งัวเข้าบ้าน พอฮอดบ้าน เพิ่นกะพากันเอิ้นน้อง ว่า มา มา อ้ายมีของดีมาสู่กิน เด็กน้อยบักหลาย กะแล่นมาหุ่ม มหาบัติ ดีใจบักคัก บัดพอเปิดฝาก่องข้าวออก บ่มีหยังจักแนว
มหาบัติเลาสูนอย่างแฮง ฮ้องขึ้นว่า
“ไหมโตด๋า มาลักกินบักเห็บ ตูวะ มันคือเก่งแท้ ก่องข้าวกะพายไว้ตลอด ฝากะปิดแน่นคัก มันยังมาลักกินได้ เก่งคัก เก่งคัก…..”
ปล.ระยะทางระหว่างท่งนา กับหมู่บ้านกะไกลกันเติบ ใช้เวลาเดินทางประมาณ 30 นาที
